Jak myłem się tylko rosš

JAK MYŁEM SIĘ TYLKO ROSĽ

wiadkowie Bożego Narodzenia (6) Sobota 7 grudnia 2013

Pana Boga uczymy się w dużej mierze od ludzi, może najbardziej od naszych przyjaciół, rodziców czy towarzyszy drogi (że tak powiem). Cieszę się, że takich ludzi spotykałem i nadal spotykam.
Waldek wycišgnšł mnie kiedy na kilka dni do pustelni, w czerwcu. Mielimy ostry harmonogram dnia, pierwsze psalmy odmawialimy przed wschodem słońca, co w czerwcu dawało godzinę tuż po trzeciej; ostatnie recytowalimy godzinę przed zapadnięciem mroku. Ponadto czytalimy dzieła mistyków, minimum dwie godziny dziennie, do tego jeszcze godzina medytacji i drobniejsze modlitwy. I wcale żadne z tych nadzwyczaj pobożnych zajęć nie przemówiło do mnie najmocniej w sferze ducha.
W tamtym czasie najbliżej Pana Boga byłem rano, kiedy mylimy się w obfitej rosie przy pustelni. Waldek przekonywał, że to stary zwyczaj mnichów, bardzo zdrowy i sprzyjajšcy kosmetyce twarzy, torsu, nóg i ršk. Wyskakiwalimy boso na łškę, trochę chłodno z poczštku, za pierwszym razem byłem pewien, że mam porysowanš bukę, ale gdzie tam. Zroszona trawa jest miękka.
Drugi moment to niadanie, niestety dopiero koło ósmej, po przeszło czterech godzinach praktyk duchowych. Na niadanie codziennie mielimy biały ser, miód i mleko, bo akurat to moglimy zakupić w najbliższym gospodarstwie i nie musielimy niczego gotować. Zresztš i tak nie było kuchni przy pustelni. Waldek opowiadał, że taka dieta sprzyja skupieniu i wzmaga pragnienie więtoci. O czwartej nad ranem wcale w to nie wierzyłem, ale po niadaniu moja wiara była już stuprocentowa.
I trzecia rzecz to popołudniowa kontemplacja natury w samotnoci. Miałem do tego wyznaczone miejsce na skraju wšwozu, ozdobionego tysišcami kwiatów we wszelkich możliwych kolorach. Siadałem na doć sporym kamieniu, rozprężałem się i przez godzinę miałem wypatrywać Pana Boga w Jego ladach rozsianych w przyrodzie. Faktycznie pierwsze pięć minut jeszcze jako szło, ale pozostały czas wypełniałem zgodnie ze słowami naszej pobożnej pieni Niech Cię nawet sen nasz chwali. Przy wstawaniu przed witem jest to naprawdę bardzo religijny akt. Kiedy wracalimy pocišgiem Waldek przyznał mi się, że przez wszystkie dni drzemał w czasie kontemplacji. Uff! Nie wycišgnšłem z tego dowiadczenia wniosku, że wszelkie akty kontemplacji polegajš na dobrym nie.
Co to ma wspólnego z Bożym Narodzeniem? Z jednej strony mielimy godziny modlitwy, czytań mistycznych, kontemplacji i medytacji, z drugiej rosę, ser, miód i wšwóz z kwiatami. Ta druga częć mojego skromnego dowiadczenia pustelniczego dawała mi poczucie niezwykłej bliskoci z Bogiem. Historyczne narodzenie Boga nie dokonało się w wištyni, w trakcie piewu psalmów czy czytania Księgi Prawa ani podczas pielgrzymki do Jerozolimy. Bóg przyszedł w klimacie żłóbka, pasterzy, gwiazdy, w rodzinie spodziewajšcej się dziecka, słowem w kontekcie niereligijnym.
Tak sobie mylę, że ludzie wykonujšcy proste, czasem zabawne rzeczy, niczego nie udajšcy, nie przesłaniajš Boga a jako bardziej Go objawiajš. Chyba to chciałem powiedzieć o Waldku.
Waldek to dzisiaj Ojciec Serafin Tyszko, karmelita bosy, założyciel m.in. eremu w Drzewinie (patrz link niżej), przez kilka lat duszpasterzował także w Lublinie.
Drzewina
PS. W trakcie tegorocznego Adwentu, poza niedzielami i uroczystociami, będę pisał o ludziach, którzy jako odnaleli w sobie i innych Żywego Boga, o wiadkach Wcielenia, czyli zamieszkania Boga w nas i między nami. To ludzie, których spotkałem twarzš w twarz albo w ich słowach. Nie byłem w Betlejem dwa tysišce lat temu ale to nie jest konieczny warunek, aby widzieć Boga w człowieku. Miałem wielki przywilej spotkać wielu ludzi, w których Narodzenie Boga stało się prawdziwš historiš. Tym się z wami dzielę.

ródło-Ks.Mieczysław Puzewicz